Expeditie kasikasima

Soms zijn er van die contrasten die je moeilijk kunt omschrijven. Een ervan is het contrast tussen een week in het regenwoud zitten, waar je geen electriciteit en stromend water hebt en volledig bent afgesloten van de buitenwereld en het stadse leven van Paramaribo. Dat terwijl die twee toch maar een uurtje vliegen van elkaar verwijderd zijn. Toch gaan we het proberen, en wel in het modene avonturensprookje “Rik en Simone diep in het tropische regenwoud van Suriname”

Er waren eens twee geliefden die vrijdag 6 april, slechts 2 dagen na de aankomst van Rik in Paramaribo vertrokken voor een actieve jungle expeditie naar het Kasikasima gebergte.
Vanaf vliegveld Zorg en Hoop in Paramaribo vertrokken we met een klein vliegtuigje naar het binnenland. De vliegreis van iets meer dan een uur ging ons leiden naar het indianendorp Palumeu, in het binnenland. In Palumeu leven 250 indianen van de Trio en Wayana stammen, die ondanks een verschillende taal in harmonie met elkaar leven. Naast het dorp is er door de inwoners en reisorganisatie METS een toeristenresort gebouwd, waar lodges staan die geheel zijn opgetrokken uit natuurlijke bouwmaterialen. Vanaf de veranda van de lodges kun je over de Tapanahony-rivier kijken. Dit in combinatie met het kopje koffie met koekjes dat je ’s ochtends vroeg krijgt afgeleverd bij je lodge maakt dat het eigenlijk veel te luxe is voor een gebied waar indianen al heel lang een sober leven leiden. Tot zover nog niet echt avontuurlijk, wel? Daarom hadden wij er voor gekozen om niet 4 dagen in Palumeu te verblijven, maar voor een tocht naar het Kasikasima-gebergte te vertrekken.
De tweede dag vertrokken we rond 11 uur in een korjaal voor een lange boottocht die ons stroomopwaarts over de Palumeu-rivier naar het eerste basiskamp Kamakabari zou brengen. Door de regenval van de afgelopen tijd was het water mooi hoog, wat er voor zorgde dat we niet veel last hadden van stroomversnellingen. De boottocht naar Kamakabari duurde uiteindelijk zo’n 4 uur en hier konden we ons installeren voor een tussenstop voor de nacht. De hangmatten kwamen uit een grote ton en uit een andere ton kwamen al snel de klamboes. Skiwans, de kok die hele tocht mee was, maakte een heerlijk maal klaar en aangezien in Zuid-Amerika het duister vroeg in valt gingen we vroeg slapen, er zijn immers geen lichten, en wetende wat er nog gaat komen is een 'bed' dan erg fijn. Behalve voor Rik, die nog nooit in een hangmat had geslapen. Ook deze nacht kwam dat er niet van, want het gedraai heeft nog tot de volgende ochtend geduurd. Als dat maar goed zou komen... (Zie je de spanningsboog van het sprookje?)
De volgende ochtend gingen we er weer vroeg uit, en na een ontbijtje moesten we ons opmaken voor de tweede dag in de boot. Ondanks dat deze een stuk korter ging duren was deze dag een stuk zwaarder, want na ongeveer een kwartier doemde de Trombaka stroomversnelling op (een verbastering van ‘turn back’, omdat er vroeger gedacht werd dat je niet verder de rivier op kon bij deze stroomversnelling). Deze stroomversnelling betekende dat ALLES uit de boot moest (dus: tassen, hangmatten, motor, eten voor 15 personen voor 4 dagen en allerlei andere spullen) en over een flinke heuvel van 150 meter gesleept moest worden. Aan de andere kant van de heuvel lag een andere boot die, na leeggehoost te zijn, klaar was voor het laatste gedeelte van reis naar het Sawaniboto basiskamp, het punt wat over water het dichtst bij het Kasikasima gebergte ligt. Dit kamp was een stuk ruimer opgezet en lag op een werkelijk prachtige plek. Nadat we ons geinstalleerd hadden op dit kamp (hups, hangmatten en klamboes weer ophangen) gingen we de Sawaniboto stroomversnelling bekijken, want in deze stroomversnelling lag een soort eilandje waar je midden in al het watergeweld heerlijk kon pootje baden of je vergapen aan de kracht van het water. Dit punt van het sprookje is misschien een goede tijd om onze andere reisgenoten voor te stellen. Allereerst hadden we twee bootsmannen: Poti (wereldberoemd in Palumeu, maar daar komen we zo op terug) en Bajanu. Dit waren samen met de al eerder genoemde Skiwans, de drie indianen die ons tijdens de hele tocht vergezelden. Aangezien zij weinig tot geen Nederlands of Engels spraken, was daar onze gids Henkie, die behalve zijn grote eigen kennis ook de link was tussen ons en de indianen. “Ons” was behalve Rik en Simone een groep van zeven Nederlanders (Cor, Judith, Gerard, Saskia, Amber, Karin en Maartje) en drie Fransen (Simon, Jacques, (“call me Jack”) en Taiphen. Een bont gezelschap, maar we konden het erg goed met elkaar vinden, alhoewel het wat moeilijker was om met de Fransen te communiceren (ken je die arrogante Franse uitstraling? Achteraf valt het vaak wel mee, maar ze zijn moeilijk te doorgronden).
Dan kunnen we nu weer verder gaan met het sprookje. Bij de waterval gingen Bajanu en Poti lekker vissen, want er zwemmen hele grote vissen in de rivier, genaamd Kumalu. Deze kunnen verkocht worden voor 100€ per stuk. Bajanu had tot 3 maal toe beet, maar hij kon de vissen niet uit het water halen door de grootte. De speer die gebruikt zou moeten worden om de vissen op het droge te krijgen kwam steeds net te laat.
Op dag 4 was het de dag van de waarheid: een flinke tocht door het regenwoud zou er voor zorgen dat wij iets meer dan 3 uur later op een van de toppen van de Kasikasima (indiaans voor “hoogste van de hoogste”) zouden staan. En pittig was het, behalve de pittige klim is het vooral het klimaat de grote boosdoener, de temperatuur in combinatie met de luchtvochtigheid van het regenwoud zorgt er voor dat je bijna wegdrijft in je shirt als je ook maar enige inspanning levert. Maar wat een beloning was er voor ons weggelegd: een uitzicht op het regenwoud, de hoogste top van de Kasikasima en nog veel andere bergtoppen! Naar beneden was eigenlijk nog vervelender, je weet dat je nog zeker 2,5 uur moet wandelen door de hitte, maar je hebt je doel al bereikt. Gelukkig kwamen we onderweg nog het rotshaantje tegen, een knalrode vogel die alleen in het tropische regenwoud van Zuid-Amerika voorkomt. Eenmaal in het kamp aangekomen zijn we met zijn allen met kleren en al de rivier ingelopen om zo een beetje af te koelen. Heerlijk! Na een lekkere maaltijd zijn we weer vroeg gaan slapen, want het leven in, met en van de natuur zorgt er voor dat ook je bioritme zich aanpast. Half 10 erin, en half 7 eruit.
Dag 5 was een jungletocht waar we naast een wandeling ook een lesje kregen over de natuur en zijn gebruik ervan in de indianencultuur. Voor elke kwaal is wel een plant, bloem of boom te vinden en vaak met wonderlijke resultaten. Tijdens deze tocht hebben we erg veel respect gekregen voor de kennis van de indianen van de natuur en hoe ze er mee omgaan. Na veel stilstaan midden in het warme en kletsnatte regenwoud kwamen we na 2 uur aan in het dichtstbijzijnde indianendorpje vanaf ons basiskamp met 30 inwoners. Vooral de bescheidenheid en introvertheid van de indianen is ons erg opgevallen. Op de terugweg hoefden we eigenlijk niet meer stil te staan bij de wonderen van het regenwoud en waren we binnen 50 minuten over. Een duik in de plomp bracht hierna wederom de welverdiende afkoeling.
Dag 5 was de dag van het afscheid van ons basiskamp, we moesten immers de terugtocht van 65 km maken naar Palumeu. Aangezien dit stroomafwaarts was, konden we de klus in 1 dag klaren, in tegenstelling tot de heentocht. Met de zon de hele dag op het water zitten zorgt wel voor een pittige reis, maar de wind die ontstaat door de snelheid zorgt wel voor veel verkoeling. De waterstand was inmiddels een stuk lager, daarom was het een stuk lastiger om te manoevreren over de stenen die in de rivier lagen. Een keer zaten we zelfs even vast, maar dit was snel opgelost. Die middag kwamen we weer aan in Palumeu, waar we nog 2 dagen konden genieten van de relatieve luxe van het resort. Na 4 nachten in een hangmat konden we toch wel weer erg genieten van een bed.
De laatste volledige dag van ons verblijf was naar eigen invulling. In overleg met Henkie hebben we er voor gekozen om een wandeling te maken naar Poti Hill. Waar kennen we de naam Poti van? Precies, hij was een van onze bootsmannen. Het blijkt dat 203 meter hoge heuvel tijden geleden door hem is ontdekt en ook naar hem vernoemd is. Vanaf Poti Hill hadden we een mooi uitzicht over het gebied van Palumeu en konden we in de verte (70 km) het Kasikasima gebergte zien liggen. Na het bezoek aan Poti Hill hebben we ook nog een kostgrondje bezocht waar we konden zien hoe cassave, bananen en katoen wordt verbouwd. De middag werd vooral gevuld met hangmatteren begeleidt door het gitaarspel van een van de gidsen. Het lime-in-da-coconut gevoel in optima forma!
De dag van vertrek hebben we nog een korte rondleiding gekregen door Palumeu, waar we wat meer over de inwoners te weten kwamen en daarna was het onvermijdelijke vertrek aanstaande. Na de gidsen uitgebreid bedankt te hebben was het tijd om het in GumAir vliegtuigje te stappen.
En zoals zoveel sprookjes heeft ook deze een vrolijk einde. We zijn vrijdag 13 april veilig geland in Paramaribo, waar we ons op dit moment opmaken voor nieuwe avonturen. Maar dat in een volgend sprookje in de serie van: “Rik en Simone in ...”

P.S. al het natuurgeweld dat we zijn tegengekomen kan onmogelijk een plaatsje krijgen in dit al veel te lange sprookje. Toch even kort wat dieren opnoemen die we allemaal hebben gezien: de zwaluwstaart wouw, ijsvogels, reigers, ara’s, karakara’s, een toekan, een boskonijn, de groene ibis, brulapen, klauwaapjes, een 15 cm grote vogelspin, piranha’s, kumalu, spikri kati (een haaiachtige meerval), de braziliaans reuzeotter en een kaaiman.